Er was eens een dame uit Amersfoort
Die brulde brand en schreeuwde moord
Ze wist wel hoe ze zich gedragen moest
Maar soms was ze moe en vreselijk woest
Dan wilde ze gillen en wilde ze willen
Zo hard dat haar stem ervan trilde
Dan huilde ze tranen met dikke tuiten
En liep ze zonder jas aan zomaar naar buiten
Dan klom ze in bomen en boven op daken
En gooide ze steentjes zonder iemand te raken
Ze verfde haar handen en kneep in haar eten
En vroeg ze de dingen die ze echt wel kon weten
Ze trok aan de haren van haar vader en moeder
O wat was die dame zo moe toch een loeder.
Maar viel ze in slaap en kwam later weer bij
Dan was ze weer lief voor jou en voor mij.
Dus zie je die dame uit Amersfoort
Dan is ze niet gek en ook niet gestoord.
Maar moet ze eigenlijk naar dromenland toe
Want ze is alleen maar heel erg moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten